afət

is. <ər.>

1. Bəla, fəlakət, bədbəxtlik, müsibət, ziyan, zərər. <Şah:> Pədərsuxtə, kəvakibin afətindən məni qorxudarsan və əlacını gizlərsən? M. F. A.. Uşaqlarınıza heç bir cəhətdən afət yetməyəcək. C. M.. // məc. Adam haqqında. Biri N. qəzasının afət və bəlası sabiq prokuror İvanov idi. Ə. H.. // Məc. mənada. Arizuyi-vəsli-canan canə afətdir, könül! F..

2. məc. şair. Son dərəcə gözəl qız, qadın, dilbər haqqında. Harda qalmış görəsən, ol dəli, məcnun feyzi; Dur yügür, gəl, dediyin afəti-dövran gəldi. Nəb.. Bu afəti birinci görüşdə sevməmək qabil deyildi. M. S. O.. Gülzar altı-yeddi ay bundan əvvəl deyər, gülər, çalar, oynar şux bir afət idi. C. C..

3. məc. Çox zirək, çox cəld; od-alov. O, uşaq deyil, afətdir!